بَعدترها
روزی اگر
روی نیمکت یک پارک
با غریبه ای هم کلام شدی
حرف عشق که
درمیان آمد ...
لبخند بزن
مکثی کوتاه کن و
آهی بکش !
و مرا چنین بیاد آور
قبل ترها
آن سالهای دور
یادش بخیر
شاعری بود
لبریز حس هزاران زن
عاشق و
بی قرار و
دلتنگ ...
هی ؛ بفهمی اندکی زیبا
شیفته و
واله و
شیدا ...
حیف
اما !
دلبری نمیدانست
| هستی دارایی |